AN ON BAST - vibrating music structure
AN ON BAST – DRŻĄCA STRUKTURA MUZYKI
Author: Magdalena Maskiewicz
Photos: Paweł Brudło / artist's private archive
When she hears "A Star," she turns behind. She looks for the recipient of the definition, smiles, and follows her path. Her microcosm consists of the parallel worlds she flows through, taking from them what is good, joyful, and light. Then she says, "Pass it on." What she has to share has been embraced by the whole world. She is courted by major label music, such as: Carl Cox's Awesome Soundwave, Modularfield, Detroit Underground, and Pets Records. She has 9 albums and many EPs behind her. Not even she knows how many she has still ahead because she doesn't count. The music has no boundaries and does not balance, but is consistent with herself. It flows from her fingers straight into the tangle of cables and divisions of sliders. An On Bast (Anna Suda), a Polish performer and producer, has been exploring the infinite possibilities of sound since 2006. True to herself, she knows that what is true inside of us is at the same time fluid, moving, in a constant process of becoming. Experience is the sum of transformations. She embraces them, with the same curiosity with which she approached the piano in the family home when she was a few years old. She would reach out and make sounds. She didn't practice. She just felt sounds. Sound sensitive.
Gdy słyszy gwiazda, obraca się za siebie. Szuka adresatki tego określenia, uśmiecha się i idzie dalej. Własną ścieżką. Jej mikrokosmos to światy równoległe, przez które przepływa, biorąc z nich to, co dobre, radosne, lekkie. Potem mówi: Podaj dalej. To, co ma do przekazania podchwycił cały świat. Zabiegają o nią najlepsze wytwórnie, Awesome Soundwave Carla Cox’a, Modularfield, Detroit Underground, Pets Records TUTAJ. Ma za sobą 9 albumów TUTAJ i wiele Epek. ile ma przed sobą nie wie nawet ona, bo nie liczy. Muzyka nie ma granic, nie bilansuje się, ale balansuje z jej wnętrzem. Spływa z palców prosto w plątaninę kabli i dywizje suwaków. An On Bast (Anna Suda), polska performerka i producentka, od 2006 roku eksploruje nieskończone możliwości brzmienia. Wierna sobie, wie, że to, co w nas prawdziwe, jest jednocześnie płynne, ruchome, w ciągłym procesie stawania się. Doświadczanie to suma przemian. Wychodzi im naprzeciw z tą samą ciekawością z jaką podchodziła do pianina w domu rodzinnym w wieku kilku lat. Wyciągała rękę i wywoływała dźwięki. Nie ćwiczyła. Czuła. Dźwiękoczuła.
MM: Let’s start linearly. Where are your beginnings? Red Bull Music Academy in Melbourne in 2006, was it a trampoline?
An On Bast: Trampoline? It’s very hard for me to see my way with these trampolines because I don’t stop. I don’t slow down, I don’t restrain myself. Anyway there are plenty of trampolines on my path.
MM: I understand, but is there a date when An On Bast was born?
AOB: There is, but we have to go back further. Catch me if I fly too far. In 2005, I dreamed that I would create an album. At some point, I just felt like I wanted to express myself through electronic music. At that time I listened to a lot of glitch, experimental, ambient music. I have been musical since I was a child, there was a piano in my house, when I was 4 years old I was already playing it. Moreover, even then I treated this instrument as a way of expressing myself. Then there was guitar, drums, so for me music was a parallel language.
MM: You didn’t practice, you played.
AOB: I didn’t like practicing because I didn’t like playing the same thing over and over again. The piano in the family home was not a piece of furniture, my grandmother and great-grandmother played every available instrument – piano, accordion, violin, guitar. Family history says that thanks to this, they survived the war relatively safely, and it saved them many times from repressions and being sent to a concentration camp.
From an early age, I explored the world of sounds alone, although sometimes under the guidance of my grandmother, who was my idol – that is why one of the first pieces that I was able to play on the piano was, for example, the waltz “Waves of the Danube” and various tangos.
It was a very loving time. However, at the same time, I didn’t want to just play the same melodies, but to create my processions of sounds, already telling a story. This self-experience of creating something is priceless. In retrospect, that’s exactly what I’m doing today, uninhibited and allowing myself complete freedom to create, from within. I am driven by the same emotion that I grew up with, which no one has stopped me. For me it is natural, of course my tools have changed.
MM: How do you create today? Do you go to the studio whether you feel like it, with an idea or not, because you know that once you’re there, something will come of it, or are you waiting for the moment that will push you there? Is this a routine or do you rely more on the tides of ebb and flow?
AOB: Today I create in the same way, with this primal emotion of communication, the only difference is that not from morning to night, which happened to me. I can say that I am “creating” constantly, I am transposing information into sounds inside all the time, but today I have already learned, without turning off this constant internal fountain of ideas, to rest consciously. Today I am balanced, apart from music I have other passions and, fortunately, a great team of people around me. I am grateful that Rafał Cały from C&C Bookings, who has been my manager for ten years now and do my bookings in Poland and abroad, once stood in my way. There are deadlines, projects, including those that I create myself, so I set the stages of work for myself – as a master of discipline and consistency, on a practical level I am well organized. You can wait for luck and then you enter the studio once a month …
MM: But it’s better that it finds you at work.
AOB: Oh, that’s very nice way you put it. That’s what I practice – I walk into my studio, 5 hours go by, I get something average in my own opinion, and in that 6th hour there’s boom! And then I know that if it wasn’t for the first 5 hours I spent there, also emotionally, I wouldn’t have reached the moment that happened between 5th and 7th.
MM: And what happens when inspiration hits you in the queue at the post office? What code do you have to save, to capture this thought?
AOB: I usually write it down in words, as precisely as I can, or if it’s a specific sound, melody or rhythm, I just use a recorder and record myself so I can remember what to do when I’m in back to the studio.
MM: This verbal record is a description of some emotion, image, feeling, or specific guidelines?
AOB: In electronic music, these “aha moments” are often about technical solutions, but my own technical solutions. The exciting thing is that you can keep coming up with new ways of doing things all the time.
MM: The art of creating new connections?
AOB: Exactly. This is a very fascinating part of what I do because it is a process happening in my heart and head, when an intuitive spark is instantly reworked into some new practical way.
MM: Then say any sentence in your cipher, is it some kind of Alfa Tango like in aviation?
AOB: Ok, so for example I come up with the idea to put overdrive on the return and then send tracks through it based on the frequency. And later I’ll see what effect it has.
MM: And you sound like a message from the air tower, thank you, I still can’t hear anything…
Let’s go back to when An On Bast was born. You said you wanted to make an album. 2006 is the Red Bull Music Academy in Melbourne, thought about the record was about a moment earlier?
AOB: 2005. When I look back on my life, there are no coincidences at all, the puzzles fit together perfectly. And at that point, they matched just like that – I always wanted to be in a rock band, only the guys usually saw me as a vocalist. Before that, I sang in a choir and didn’t want to be anything other than a choir singer in terms of vocal. I wanted to play. I told them I’d be playing guitar and they were like ok, the guitar and vocals then. As a result, I started taking my computer to the rehearsals, quite a big one, because I persuaded them that I would take care of the electronic side, and I was just exploring this topic myself. And there is a scene that I always talk about in interviews – there is the drummer, my friend Jachu on the guitar, me with this computer big like a wardrobe and the Cool Edit program. And at some point I raise my head and look, and they haven’t been playing for a long time…
MM: And you still hear the music…
AOB: And I just keep creating some electronic landscapes. And then Jachu said to me: Anka, what you are doing is so complete that you should do it alone. And it was a moment of enlightenment. That was the moment when the light really shone on me and I realized that I don’t need to look for other people to express myself with music. I already knew that I would go electronic – I was always attracted by the world of non-obvious sounds. I locked myself in the house and started exploring software for making music. That’s where it all started. Anyway, I knew that from the moment I bought my first synthesizer, I would date the creation of, well, the creation of what? I had to come up with a name, it took me 20 minutes and then I said to myself – ok, I’ll go through life with this. And regardless of whether I act alone, move within different musical genres, I will stick to this name. I wanted everything signed An On Bast to express just that – my openness to diversity and, above all, the multiplicity of interests. and passion.
MM: So An On Bast was born in 2005.
AB: Yes. And then the puzzles came together again. It was still in my student times, I had Ableton Live and Word open at the same time, in the latter I was writing my master’s thesis in philosophy but I was constantly changing these programs on the computer screen. A knee injury grounded me for two months, which I spent at home alone. And those were the most beautiful two months because I had time to do what I wanted. Then I created 11 tracks for the album “Welcome Scissors”. It was released in 2006, I published it myself, it came out in 500 copies of a pressed CD. It seemed to me that if I announced this to the world, there would be a boom, although I also realized that this music was so unpopular that it needed a global audience. My music wasn’t club music at all at first. I called it Delicate Synthetic Music. I released an album and thanks to that, cool things happened: I took part in the competition of the electronic music portal in Poland, Nowamuzyka.pl, thanks to which I played my first live act at the Nowa Muzyka festival (currently Tauron) and I was elected to the Red Bull Music Academy. Every year, 60 people from all over the world (divided into two groups) were invited to participate in a two-week workshop – academy. In 2006, the RBMA was held in Melbourne. Each day was intense, beginning with lectures with artists or producers, in the afternoon we had time in the studios prepared for us, where we could join ourselves into various configurations and create together. Every night there was a party where one of us was playing.
Huge stimulus package. Students in my group were, for example, Nina Kravitz, Aloe Blacc and many other artists who are still active and known today. We went through a rapid musical maturation together. It was wonderful to spend time with people who love making music as much as I do. For me, it was a confirmation from the world that I am on my own path and there is no other path but the one where you do what you love. And I love making music. I also loved Australia. I knew that this was my place on earth, a year and a half ago I was there on tour with the choir. When I returned to Poland, the music scene was open to me. As a graduate of the Red Bull Music Academy, I shared this experience with others. For the rest of my life, I will say that this Academy was a great adventure, a great opportunity for rapid development, a gigantic dose of knowledge in a nutshell and for emotional edification. Since I assumed that my music for Poland would definitely be niche, I knew that I would like to share it with a wider audience. That is why, from the very beginning, I had a website in English. In 2007, I played more often abroad than in Poland – in Athens, Paris, the Netherlands, Brno, Norway, Denmark.
MM: A very intense concert season is behind you. Where do you like to perform best and are there any other places where you would like to play?
AOB:
In last months I performed in Toulouse, Reykjavik, Hamburg, Berlin, Rome, and ahead of me is an intense period of summer festivals. I will play, among others, once again at the unique Fusion Festival in Germany, Habitat in Hamburg, Pangea in Ribnitz-Damgarten, and the Italian Revolution Culture in beautiful Vengore.I’m excited to experience a techno parade in Berlin for the first time – in August I’ll play during “Rave The Planet”, on the float, and then after party at the Kater Blau club.
Among new things, for the first time the Polish concert series Męskie Granie will have its own electronic music stage, where I will perform at the end of August in Warsaw. It is going to be hot!
I would say I like festivals the most, especially the summer ones and preferably big ones, however if you ask me about small clubs I will say that I like them too. I just love to play. I was strictly trying not to have dreams, but I had certain assumptions, like I’m not going to Ibiza until I play there, and it came true some time ago because I played in DC 10 club.
MM: You didn’t want to be a tourist there.
AOB: I didn’t want to. Now I can be a tourist there. One of the places where I had the best time playing was Wembley Ovo Arena – totally magical and completely beyond the realm of my imagination that I could ever be there. I played there at the invitation of Carl Cox during the premiere of his album. It was a very uplifting for everybody and also transforming experience for me. Just like after every well-played set, emotions keep me at least a few days, after Wembley I think they still stick with me. I actually felt my heart take root. There is no other way to describe this emotion. It’s as if some extra layer of me has been created, and it has been created forever. It built an extra meaning, some form around me. Playing there, I opened up in a way I didn’t think I could open up yet. Live acts are partly improvisation, contact with the audience is important. Together, we create this energy field. And the Wembley audience was large and beautifully sympathetic.
MM: So it’s an exchange. You don’t so much give them as you take from them in equal measure.
AOB: Geometrically, there is one point, me and threads that go in many directions. In this regard, that one point decides what’s going to happen musically every second, how I’m going to build and channel that energy. There’s a lot of giving, but what you get back fuels you again, and you bring it back into the field with a new quality. We definitely do it together.
MM: Your feelings after Wembley may also be due to the fact that you received this feedback, these beams of energy, in such a volume. What do you think about today’s festivals as the next generation of “Happening” from the 50’s and 60’s? Do your performances at, for example, Fusion and 3000 ° Festival in Germany connect with “Happenings” by Cage and Kaprow?
AOB: In a sense, it’s a continuation. The two festivals you mentioned (although I would also add Garbicz, Habitat, Nachtdigital here) last for several days. The basis of these festivals is to give space for creation. This starts long before the audience enters the venue. I mean, for example, stage decorations, passages between them, construction of artistic installations and creative spaces that are handed over to visual artists, with total freedom in creation.
You can feel the atmosphere that the audience comes to switch off from their everyday life and is present only in the world of festival reality. Freedom, creation, bond, acceptance is expressed here at every step, gesture, clothing, or the beautiful habit of wearing self-made totems. Everybody fulfills themselves here and expresses themselves as they want, sometimes creating planned or completely spontaneous happenings, perhaps even acts that they are unable to do on a daily basis.
Of course, such an experience is passed on to me, who usually comes for one day, for one performance. In dance electronic music, however, it is mainly the artist on stage who creates energy for everyone, in which he immerses himself and, based on energetic feedback, creates it further, so in this case we do not have the same hierarchy of participation here. Just playing a live act is a performance, because you can’t isolate the actor, me, who goes out and makes a performance on me, regardless of people, but at the same time, you can’t say that I go out there and I’m completely dependent on them, that I only act on the triggers I get.
MM: Can you put it mathematically? How much of what you give on stage, you bring as a thoughtful performance, and how much is improvisation, happens HERE, Is it the famous 80% to 20%?
AOB; It depends on the day, from the moment I get on stage. It happens HERE. Because even if I plan something, often when I enter the stage, I already have a different, next idea and I want to lead the energy differently. It happens and I love it about myself, that element of performance. I like to put myself in a situation I didn’t plan, in a vibrating space that I create with my instruments, tools that extend my nerve endings. My set of instruments is a modular synthesizer, a sampler, a drum machine, a polyphonic synthesizer, a looper, and a mixer with effects. There is no computer there, the signal is analog, which affects the high quality of the sound. The set I created allows me to improvise and constantly create something new, which is essential for my performance. It’s organic.
MM: Because it is filtered by you.
AOB: Exactly. I always talk about it as I do now. I don’t look through the prism of genres, forms…
MM: Only compatibility…
AOB: Yes, but I have priorities. I go on stage and I want to give the best energy I can to people. This is super important to me.
MM: Your music is associated with emotions, often inextricably linked to important moments in the lives of its recipients. Does it weigh you down or carry you?
AOB: Of course it lifts me. It pleases me and fascinates me that sounds happening after each other cause something. Sounds are waves after all. There is communication.
MM: You use only positive messages, good emotions for this communication. And can you, with your ultra-sensitive ear or some additional sense, while listening to someone else’s music, detect whether something bad is being smuggled there? Isn’t someone dealing with something, not caring about the recipient?
AOB: I don’t really listen to music, so as I don’t not soak it up. I realize that people come to concerts with different emotions. For my part, I try to build such a space with my sounds that they will leave carefree.
MM: So tell me, what problems did Carl Cox from Awesome Soundwaves have with elimination in your case?
AOB: Awesome Soundwave contacted me complimenting what I do musically. I fell into their field of interest during the pandemic, played 3 times online for them then, shortly after that we talked about making an album. I sent them 24 songs thinking they would normally pick 12. I got a custom response – We love them all! I met there with complete acceptance, joy, understanding of what I do and with a sense of my flow. We’ve had a great time working with Carl Cox and Christopher Coe and it’s been great to be part of the unique Awesome Soundwave family. As a consequence, in 2021 my album “I Create As I Speak” was released, and in 2023 the album “Tender Perceptions” – the second for Awesome Soundwave, and the eleventh in my discography. The single from this album titled “Climb The Tree” has a unique remix by Marc Romboy and a beautiful music video.
MM: Momentum?
AOB: Momentum… Yes and no. Everything in my world fluctuates. Vibrating space and potentials on it. I see how I change, but I also see what does not change – this emotion of the girl from under the piano; the same motivation, which is curiosity, the desire to explore, to know, in a different way than with words. And all this in a beautiful intensity and dynamics of events happening.
MM: Do you share your music with anyone at the creation stage, do you need an adviser, a reviewer?
AOB: Only when I create music for someone, for a special project, such as a contemporary dance performance. Then music is part of a common vision and we want to consult it. However, in my everyday work, I don’t feel the need to share my music with anyone until it’s finished. I don’t need to confront what I do with anyone at all, because what I do flows from me. I don’t even need to verbally embrace these situations with myself. I don’t need anything directly from the outside world at this stage.
MM: Even classical music?
AOB: A separate topic of my interest is the reinterpretation of classical music. Thanks to love for it, I created electronic re-interpretations, including “The Rite of Spring” by Stravinsky, Chopin, Wieniawski, and also with Penderecki’s blessing, his film music (in a duo with Maciej Fortuna).
MM: Classical music came to you with the choir?
AOB: It’s little pawky to use “came” word, because my access to the choir happened during my studies in philosophy, when I was immobilized again, with my leg in a cast. A friend called me saying they needed altos for Mozart’s Requiem. My first impulse was ‘no’ but I ended up cutting the cast with poultry knife to the tune of ‘Dies Irae’. And so I hobbled on crutches for the first rehearsal, and then it all started …
MM: You have opened all the musical spaces to yourself and yourself. How about the fact that in music the best things are made when you put random parts together?
AOB: This may be a method to someone, let’s call it. If someone feels like it, it can happen, but imagine a garment sewn this way. It is one thing to put random elements together, and another to carefully catch intuition, which often takes you into the unknown, where you are free from the known, such a “I don’t know” state and composing from this point.
MM: You just like the “I don’t know” thing. Do you still have stage fright?
AOB: Yes. I don’t think I would like it not to be there, because perhaps it will mean that the emotions have burned out.
MM: Is it possible? Music has no boundaries.
AOB: No, it doesn’t, I touch it every day, with sound you can experience everything.
Magdalena Maskiewicz: Zacznijmy linearnie. Gdzie są Twoje początki? Red Bull Academy w Melbourne w 2006 to była trampolina?
An On Bast: Trampolina? Jest mi bardzo trudno postrzegać swoją drogę z tymi trampolinami, bo ja się nie zatrzymuję. Nie zwalniam, nie hamuję. Zresztą tych trampolin pewnie jest mnóstwo.
M.M.: Rozumiem, że jest jakaś data narodzin AOB?
AOB: Jest, ale trzeba się cofnąć dalej. TUTAJ wkradł się błąd Z jakłap mnie, jeśli za bardzo odlecę. W 2005 roku wymarzyłam sobie, że stworzę album. W pewnym momencie po prostu poczułam, że chcę się wyrażać poprzez muzykę elektroniczną. W owym czasie dużo słuchałam muzyki glitch, eksperymentalnej, ambient. Jestem muzykalna od dziecka, w moim domu było pianino, gdy miałam 4 lata już na nim grałam. Co więcej, już wtedy traktowałam ten instrument jako sposób wyrażania siebie. Potem była gitara, perkusja, więc dla mnie muzyka to był równoległy język.
M.M.: Nie ćwiczyłaś, grałaś.
AOB: Nie lubiłam ćwiczyć, bo nie lubiłam grać tego samego po raz drugi. Pianino w domu rodzinnym nie było meblem, moja babcia i prababcia grały na każdym dostępnym instrumencie – pianinie, akordeonie, skrzypcach, gitarze. Historia rodzinna mówi, że dzięki temu w miarę bezpiecznie przetrwały wojnę i nie raz uratowało je to przed represjami i zesłaniem do obozu.
Od najmłodszych lat eksplorowałam świat dźwięków sama, choć czasami pod okiem babci, która była moją idolką – stąd jednymi z pierwszych utworów, które potrafiłam zagrać na pianinie był np. walc “Fale Dunaju” i różne tanga. To był bardzo kochany czas. Jednak równolegle nie chciałam tylko odtwarzać tych samych melodii, ale kreować swoje pochody dźwięków, już wtedy o czymś opowiadających. To samodzielne doświadczanie tworzenia jest bezcenne. Z perspektywy czasu dokładnie to samo robię dzisiaj, nie hamując się i pozwalając sobie na kompletną wolność tworzenia, od wewnątrz. Kieruje mną ta sama emocja, z którą się wychowałam, której nikt mi nie przystopował. Dla mnie to jest naturalne, oczywiście narzędzia się zmieniły.
M.M.: Jak dzisiaj tworzysz? Idziesz do studia niezależnie od tego czy masz ochotę, pomysł, czy nie, bo wiesz, że jak już tam będziesz, to coś z tego wyniknie, czy czekasz na moment, który cię tam popchnie? To jest rutyna, czy bardziej polegasz na falach przypływu i odpływu?
AOB: Dziś tworzę tak samo jak na początku, z tą pierwotną emocją komunikowania się, z tą tylko różnicą, że nie od rana do nocy, co mi się zdarzało. Mogę powiedzieć, że „mi się tworzy” nieustannie, cały czas transponuję wewnątrz informacje na dźwięki, ale dziś już nauczyłam się, bez wyłączania tej nieprzerwanej wewnętrznej fontanny pomysłów, odpoczywać świadomie. Dziś jestem zbalansowana, oprócz muzyki mam inne pasje i szczęśliwie wspaniały sztab ludzi wokół mnie. Jestem wdzięczna, że na mojej drodze kiedyś stanął Rafał Cały z C&C Bookings, który od TUTAJ dwunastu lat dziesięciu lat jest moim managerem i obsługuje moje koncerty i w Polsce, i za granicą. Są terminy, projekty, również te, które sama kreuję, więc wyznaczam sobie etapy prac – jako mistrzyni dyscypliny i konsekwencji, na poziomie praktycznym jestem świetnie zorganizowana. Można czekać na wenę i wtedy wchodzisz do studia raz na miesiąc…
M.M.: Ale lepiej, żeby zastała cię przy pracy.
AOB: O, to bardzo ładne. To właśnie praktykuję – wchodzę do studia, mija 5 godzin, wychodzi mi coś średnio, w mojej własnej ocenie, a w tej szóstej godzinie następuje boom! I wtedy wiem, że gdyby nie te 5 pierwszych godzin, które tam spędziłam, również emocjonalnie, to nie doszłabym do momentu, który wydarzył się pomiędzy piątą a siódmą godziną mojej pracy.
M.M.: A co się dzieje, gdy natchnienie spływa na ciebie w kolejce na poczcie? Jaki masz kod, żeby zapisać, uchwycić tę myśl?
AOB: Zapisuję to najnormalniej w świecie słowami, tak precyzyjnie jak tylko potrafię lub jeśli to już są konkretne dźwięki, melodia albo rytm, po prostu biorę dyktafon i nagrywam się, żebym potem pamiętała, co mam zrobić, gdy już będę w studio.
M.M.: Ten zapis słowny, to jest opis jakiejś emocji, obrazu, uczucia czy konkretne wytyczne?
AOB: W muzyce elektronicznej te „eureki” często dotyczą technicznych rozwiązań, ale własnych technicznych rozwiązań. Ekscytujące jest to, że można ciągle wymyślać sobie nowe sposoby robienia rzeczy.
M.M.: Sztuka tworzenia nowych połączeń?
AOB: Dokładnie. To jest bardzo fascynująca część tego, co robię, bo to proces odbywający się w sercu i głowie, kiedy intuicyjna iskra natychmiast przerabiana jest na jakiś nowy praktyczny sposób.
M.M.: To powiedz dowolne zdanie swoim szyfrem, czy to jakieś Alfa Tango jak w lotnictwie?
AOB: Ok, więc na przykład wpadam na pomysł, żeby overdrive dać na returnie i wtedy powysyłam przez niego ścieżki na podstawie częstotliwości. I zobaczę jaki to efekt przyniesie.
M.M.: I brzmisz jak komunikat z wieży lotniczej, dziękuję, dalej nic nie słyszę…
Wróćmy do momentu, kiedy narodziła się An On Bast. Mówiłaś, że chciałaś nagrać płytę. 2006 to Red Bull Academy w Melbourne, myśl o płycie była chwilę wcześniej?
AOB: 2005. Gdy patrzę wstecz na swoje życie, to tam w ogóle nie ma przypadków, puzzle się idealnie dopasowują. I w tamtym momencie dopasowały się właśnie tak – zawsze chciałam grać w zespole rockowym, tylko że chłopaki zwykle widzieli mnie jako wokal. Wcześniej śpiewałam w chórze i nie chciałam być wokalistką inną niż chórową. Chciałam grać. Powiedziałam im, że będę grała na gitarze, a oni – to gitara i wokal. W efekcie zaczęłam wozić na próby komputer, taki dość spory, bo namówiłam ich, że zajmę się stroną elektroniczną, przy czym ja sama dopiero zgłębiałam ten temat. I jest taka scena, o której zawsze mówię w wywiadach – jest perkusista, mój przyjaciel Jach na gitarze, ja z tym komputerem jak szafa i programem Cool Edit. I w pewnym momencie podnoszę głowę i patrzę, a oni już dawno nie grają…
M.M.: A ty wciąż słyszysz muzykę…
AOB: A ja po prostu dalej kreuję jakieś elektroniczne pejzaże. I wtedy Jachu powiedział do mnie: Anka, to co ty robisz jest takie kompletne, że powinnaś to robić sama. I to był moment olśnienia. To był moment, kiedy rzeczywiście na mnie spłynęło światło i zrozumiałam, że nie potrzebuję szukać innych ludzi do tego, żeby wyrażać się muzyką. Wiedziałam już, że pójdę w stronę elektroniczną – zawsze przyciągał mnie świat nieoczywistych brzmień. Zamknęłam się w domu i zaczęłam zgłębiać programy do robienia muzyki. Od tego wszystko się zaczęło. Jakkolwiek i tak wiedziałam, że kupno syntezatora będzie tym momentem, od którego zacznę datować powstanie, no właśnie czego? Należało wymyślić nazw dla siebie, ksywę. Zajęło mi to 20 minut i wtedy powiedziałam sobie – ok, z tym pójdę przez życie. I niezależnie od tego, czy będę działać sama, poruszać się w ramach różnych gatunków muzycznych, będę trzymać się tej nazwy. Chciałam, żeby wszystko podpisane An On Bast wyrażało właśnie to – moją otwartość na różnorodność i przede wszystkim wielość zainteresowań. I pasję.
M.M.: Czyli An On Bast urodziła się w 2005 roku.
AOB: Tak. I wtedy puzzle znowu się poskładały. To były jeszcze czasy studenckie, miałam jednocześnie otwarty program Ableton Live i Worda, w tym drugim pisałam pracę magisterską z filozofii i tak przemieniałam sobie te programy na ekranie komputera. Kontuzja kolana uziemiła mnie na dwa miesiące, które spędziłam sama w domu. I to były najpiękniejsze dwa miesiące, ponieważ miałam czas, by robić to, co chciałam. Wtedy stworzyłam 11 utworów do albumu „Welcome Scissors”. Ukazał się w 2006, wydałam go sama, wyszedł w 500 kopiach tłoczonego CD. Wydawało mi się, że jak obwieszczę to światu, to nastąpi jakiś boom, chociaż też zdawałam sobie sprawę, że ta muzyka jest tak niepopularna, że potrzebuje publiczności światowej. Moja muzyka z początku w ogóle nie była klubowa. Nazywałam ją Delicate Synthetic Music. Wydałam album i dzięki temu wydarzyły się fajne rzeczy: wzięłam udział w konkursie portalu muzyki elektronicznej w Polsce nowamuzyka.pl, dzięki któremu zagrałam swój pierwszy live act na festiwalu Nowa Muzyka (obecny Tauron) oraz zostałam wybrana do Red Bull Music Academy. Co roku 60 osób z całego świata (podzielonych na dwie grupy) było zapraszanych do udziału w dwutygodniowych warsztatach – akademii. W 2006 edycja RBMA odbywała się w Melbourne. Każdy dzień był intensywny, zaczynał się wykładami z artystami lub producentami, po południu mieliśmy czas w przygotowanych dla nas studiach, gdzie można było łączyć się w różne konfiguracje i wspólnie tworzyć. Każdego wieczoru była impreza, podczas której grał ktoś z nas. Olbrzymi pakiet bodźców. Studentami w mojej grupie była np. Nina Kravitz, Aloe Blacc i wielu innych artystów do dziś działających i znanych. Wspólnie przechodziliśmy szybkie muzyczne dojrzewanie. Cudownie było spędzać czas wśród ludzi, którzy tak samo jak ja kochają tworzyć muzykę. Dla mnie było to potwierdzenie od świata, że jestem na własnej ścieżce i nie ma właściwie innej oprócz tej, na której się robi to, co się kocha. A ja kocham tworzyć muzykę. Pokochałam też Australię. Wiedziałam, że to jest moje miejsce na ziemi, półtora roku wcześniej byłam tam w trasie koncertowej z chórem. Gdy wróciłam do Polski, scena muzyczna była dla mnie otwarta. Jako absolwentka Red Bull Academy, dzieliłam się tym doświadczeniem z innymi. Do końca życia będę mówić, że ta Akademia była wspaniałą sprawą, ogromną szansą na szybki rozwój, gigantyczną dawkę wiedzy w pigułce i na emocjonalne zbudowanie. Ponieważ zakładałam, że moja muzyka w Polsce będzie na pewno niszowa, wiedziałam, że będę chciała dzielić się nią z szerszą publicznością. Stąd od początku miałam stronę internetową w języku angielskim. W 2007 grałam częściej za granicą niż w Polsce – w Atenach, Paryżu, Holandii, Brnie, Norwegii, Danii.
M.M.: Przed Tobą kolejny, bardzo intensywny sezon koncertowy, który już rozpoczęłaś. Gdzie gra Ci się najlepiej i czy są jeszcze takie miejsca, w których chciałabyś wystąpić?
AOB: Za mną występy w Tuluzie, Reykjawiku, Hamburgu, Berlinie, Rzymie, a przede mną intensywny czas festiwali letnich. Zagram między innym kolejny raz na wyjątkowym Fusion Festival w Niemczech, Habitat w Hamburgu, Pangea w Ribnitz-Damgarten, włoskim Revolution Culture w przepięknym Vengore. Jestem podekscytowana, że pierwszy raz doświadczę techno parady w Berlinie – w sierpniu zagram podczas “Rave The Planet” na platformie, a później after party w klubie Kater Blau. Z nowych rzeczy, również pierwszy raz, polski cykl koncertowy Męskie Granie będzie miał swoją scenę muzyki elektronicznej, na której wystąpię pod koniec sierpnia w Warszawie. Także będzie gorąco!
Powiedziałabym, że najbardziej lubię festiwale, zwłaszcza te letnie i najchętniej duże, jakkolwiek, jeśli mnie zapytasz o małe kluby, to też powiem, że lubię. Ja po prostu kocham grać. Stricte starałam się nie mieć marzeń, ale miałam pewne założenia, typu nie polecę na Ibizę, póki tam nie zagram i to się ziściło jakiś czas temu, bo zagrałam w DC 10.
M.M.: Nie chciałaś być tam turystką.
AOB: Nie chciałam. Teraz już mogę być tam turystką. Jednym z miejsc, gdzie grało mi się najlepiej było Wembley Ovo Arena – totalnie magiczne i kompletnie poza sferą mojego myślenia, że kiedykolwiek mogłabym się tam znaleźć. Grałam tam na zaproszenie Carla Coxa podczas premiery jego albumu. Dla wszystkich było to bardzo podniosłe doświadczenie, a dla mnie również przemieniające. Tak jak po każdym dobrze zagranym secie emocje trzymają mnie przynajmniej kilka dni, tak po Wembley myślę, że wciąż mnie trzymają. Wręcz poczułam, że moje serce zapuściło korzenie. Nie potrafię inaczej opisać tej emocji. Tak jakby stworzyła się jakaś dodatkowa warstwa mnie i to stworzyła się na zawsze. Nadbudowała dodatkowe znaczenie, jakąś formę wokół mnie. Grając tam otworzyłam się tak, jak nie sądziłam, że jeszcze mogę się otworzyć. Live acty to po części improwizacja, ważny jest kontakt z publicznością. Razem tworzymy to pole energii. A publiczność Wembley była liczna i pięknie współodczuwająca.
M.M.: Czyli to jest wymiana. Nie tyle ich obdarowujesz, ile w równym stopniu czerpiesz od nich.
AOB: Geometrycznie patrząc jest jeden punkt, czyli ja i niteczki, które rozchodzą się w wielu kierunkach. Pod tym względem ten jeden punkt decyduje, co się wydarzy muzycznie w każdej sekundzie, jak zbuduje i poprowadzi tę energię. Tam jest mnóstwo dawania, ale to co dostajesz z powrotem ponownie cię napędza, a ty znów wprowadzasz to z nową jakością w to pole. Definitywnie robimy to razem.
M.M.: Twoje uczucia po Wembley mogą więc wynikać też z tego, że dostałaś tę odpowiedź zwrotną, te wiązki energii, w takim wolumenie. Co myślisz na temat dzisiejszych festiwali jako kolejnego pokolenia “Happeningu” z lat 50-tych i 60-tych? Czy twoje występy na np. Fusion i 3000 ° Festival w Niemczech łączą się z „Happeningami” Cage’a i Kaprowa?
AOB: W pewnym sensie można mówić o kontynuacji. Akurat te wymienione przez ciebie oba festiwale (choć tutaj dołożyłabym też Garbicz, Habitat, Nachtdigital) trwają kilka dni. Podstawą tych festiwali jest dawanie przestrzeni na kreację. Zaczyna się to na długo zanim na teren wejdzie publiczność. Mam na myśli chociażby dekoracje scen, przejść pomiędzy nimi, budowę instalacji artystycznych i przestrzeni twórczych, które oddawane są w ręce artystów wizualnych z totalną swobodą w tworzeniu.
Czuje się atmosferę, że publiczność przybywa, żeby wyłączyć się ze swojej codzienności i być obecna tylko w świecie festiwalowej rzeczywistości. Wolność, swoboda, kreacja, więź, akceptacja, wyrażana jest tutaj na każdym kroku, w geście, w ubiorze, czy pięknym skądinąd zwyczaju noszenia wykonanych przez siebie totemów. Każdy realizuje się tutaj i wyraża siebie jak chce, czasami tworząc happeningi zaplanowane lub totalnie spontaniczne, być może nawet akty, na które na co dzień, nie jest w stanie się zdobyć.
Takie przeżywanie oczywiście udziela się mnie, która przyjeżdża zwykle na dobę, na jeden występ. W tanecznej muzyce elektronicznej jednak to głównie artysta na scenie kreuje energię dla wszystkich, w której sam się zanurza i na podstawie energetycznej informacji zwrotnej tworzy ją dalej, więc w tym przypadku nie mamy tutaj tej samej hierarchii uczestnictwa. Samo granie live act jest performancem, bo nie można wyodrębnić aktora, czyli mnie, który wychodzi i robi na sobie performance niezależnie od ludzi, ale nie można też powiedzieć, że ja tam wychodzę i jestem kompletnie zdana na nich, że tylko działam na bodźcach, które dostaję.
M.M.: Można to ująć matematycznie? Ile z tego, co dajesz z siebie na scenie przynosisz jako przemyślany spektakl, a ile jest improwizacją, dzieje się TU. Czy to jest to słynne 80% do 20%?
AOB: To zależy od dnia, od tego momentu, w którym staję na scenie. To się wydarza TU. Bo nawet, jeśli coś sobie zaplanuję, to często, gdy wchodzę na scenę, mam już inny, następny pomysł i chcę już inaczej poprowadzić energię. To się zdarza i ja to uwielbiam w sobie, ten element perfomance’u. Lubię stawiać się w sytuacji, której nie zaplanowałam, w drgającej przestrzeni, którą stwarzam przy pomocy moich instrumentów, narzędzi przedłużających zakończenia nerwowe. Mój zestaw instrumentów to syntezator modularny, sampler, maszyna perkusyjna, syntezator polifoniczny, looper, mikser z efektami. Nie ma tam komputera, sygnał jest analogowy, wpływa to na wysoką jakość brzmienia. Stworzony przeze mnie zestaw pozwala mi improwizować i cały czas kreować coś nowego, co jest fundamentalne w moim graniu. To jest organiczne.
M.M.: Bo jest filtrowane przez ciebie samą.
AOB: Dokładnie. Ja zawsze opowiadam o tym tak, jak w tej chwili. Nie patrzę przez pryzmat gatunków, form…
M.M.: Tylko zgodności…
AOB: Tak, ale mam priorytety. Wychodzę na scenę i chcę dać najlepszą jaką potrafię energię ludziom. To jest mega ważne dla mnie.
M.M.: Twoja muzyka wiąże się z emocjami, często nierozerwalnie łącząc się z ważnymi momentami w życiu jej odbiorców. To cię obciąża czy niesie?
AOB: Oczywiście, że niesie. Mnie to cieszy i fascynuje, że jakiś pochód dźwięków wydobywających się po sobie coś wywołuje. Dźwięki to w końcu fale. Jest komunikacja.
M.M.: Używasz do tej komunikacji tylko pozytywnego przekazu, dobrych emocji. A czy potrafisz swoim ultraczułym uchem, jakimś dodatkowym zmysłem, słuchając cudzej muzyki wychwycić, czy nie przemyca tam czegoś złego? Czy czegoś sobie tym nie załatwia, nie dbając o odbiorcę?
AOB: Raczej innej muzyki nie słucham, żeby nią nie nasiąkać. Zdaję sobie sprawę, że ludzie przychodzą na koncerty z różnymi emocjami. Ja ze swej strony staram się moimi dźwiękami zbudować taką przestrzeń, żeby wyszli beztroscy.
M.M.: Opowiedz o współpracy z Carlem Coxem. Jak doszło do wydania albumu I create as speak?
AOB: Awesome Soundwave skontaktowała się ze mną komplementując to, co muzycznie robię. Wpadłam w ich pole zainteresowania podczas pandemii, zagrałam dla nich wtedy 3 razy online, wkrótce potem rozmawialiśmy o stworzeniu albumu. Wysłałam im 24 utwory myśląc, że standardowo wybiorą 12. Dostałam niestandardową odpowiedź – We love them all! Spotkałam się tam z kompletną akceptacją, radością, zrozumieniem tego, co robię i z wyczuciem mojego przepływu. Świetnie nam się współpracuje z Carlem Coxem i Christoperem Coe i cudownie być częścią wyjątkowej rodziny Awesome Soundwave. W konsekwencji TUTAJ brakuje “w” 2021 roku ukazał się mój album “I Create As I Speak”, a w 2023 album “Tender Perceptions” – drugi dla Awesome Soundwaves, a jedenasty w mojej dyskografii. Singiel z tego albumu zatytułowany “Climb The Tree” doczekał się wyjątkowego remiksu Marca Romboya i pięknego teledysku.
M.M.: Rozpęd?
AOB: Rozpęd… Tak i nie. W moim świecie wszystko fluktuuje. Drgająca przestrzeń i potencjały na niej. Widzę jak się zmieniam, ale widzę też co się nie zmienia – ta emocja dziewczynki spod pianina; ta sama motywacja, którą jest ciekawość, chęć zgłębiania, poznawania, inaczej niż słowami. A wszystko to w przepięknej intensywności i dynamice zdarzeń.
M.M.: Czy na etapie tworzenia dzielisz się z kimś swoją muzyką, potrzebujesz doradcy, recenzenta?
AOB: Tyko w sytuacji, gdy tworzę muzykę dla kogoś, do jakiegoś specjalnego projektu, na przykład spektaklu tańca współczesnego. Wtedy muzyka jest częścią wspólnej wizji i chcemy ją konsultować. Natomiast w mojej codziennej pracy nie mam potrzeby dzielenia się z nikim moją muzyką, dopóki nie jest skończona. W ogóle nie mam potrzeby konfrontowania tego, co robię z kimkolwiek bo to, co robię wypływa ze mnie. Nawet nie potrzebuję słownego ogarniania tych sytuacji sama ze sobą. Niczego bezpośrednio z zewnątrz nie potrzebuję na tym etapie.
M.M: Nawet muzyki klasycznej?
AOB: Osobnym tematem moich zainteresowań jest reinterpretacja muzyki klasycznej. Dzięki miłości do niej powstały elektroniczne interpretacje, m.in. “Święta Wiosny” Strawińskiego, Chopina, Wieniawskiego, a także z błogosławieństwem Pendereckiego, jego muzyki filmowej (w duecie z Maciejem Fortuną).
M.M.: Muzyka klasyczna przyszła do ciebie wraz z chórem?
AOB: Z tym “przyszła” to dość przewrotnie, bo mój akces do chóru nastąpił podczas studiów z filozofii, gdy ponownie byłam unieruchomiona z nogą w gipsie. Zadzwoniła do mnie koleżanka mówiąc, że potrzebują altów do Requiem Mozarta. W pierwszym odruchu powiedziałam “nie”, a skończyłam rozcinając gips nożycami do drobiu przy dźwiękach “Dies Irae”. I tak dokuśtykałam o kulach na pierwszą próbę, a potem już poszło…
M.M.: Otworzyłaś przed sobą i w sobie chyba wszystkie przestrzenie muzyczne. Co powiesz na to, że w muzyce najlepsze rzeczy powstają, gdy składasz przypadkowe części?
AOB: To jest jedna z metod, nazwijmy to. Jeżeli ktoś ma taką ochotę, tak się może wydarzyć, ale wyobraź sobie ubranie uszyte w ten sposób. Czym innym jest poskładanie elementów razem, a czym innym uważne łapanie intuicji, która nierzadko zabiera w nieznane, gdzie jest się wolnym od znanego, takie “nie wiem” i komponowanie z tego punktu.
M.M.: Ty akurat lubisz to „nie wiem”. Czy miewasz jeszcze tremę?
AOB: Tak. Chyba nie chciałabym, żeby jej nie było, bo być może będzie to znaczyć, że emocje się wypaliły.
M.M.: Czy to możliwe? Muzyka nie ma granic.
AOB: Nie ma, dotykam tego każdego dnia, z dźwiękiem można przeżyć wszystko.